İLK MERHABA...

"Anne olunca anlayanlar" kervanına katılışım 2 sene önceye, yani hamile olduğumu öğrendiğim güne dayanıyor. Hayatımdaki en sert dönüm noktalarından birisiydi "tebrikler hamilesin" cümlesiyle dönülen… İşte tam da o ana rastlar anne oluşum. Korumak, yaşatmak için herşeyimi feda edebileceğim bir varlığa sahip olduğumu öğrendiğim o an anne olmuştum ben… Muayenehanenin kapısından çıkan kişi, az önce içeri giren, dünya yansa umursamayan, sorumsuz, hedonist kişi değildi artık. Kutsal emaneti taşıyan, canından can, kanından kan verecek olan hayat kaynağıydım artık ben.

Eve gidene kadar her şey kafamda planlanmıştı, dolaptaki kola ve bira şişelerinin yerine sütler, yoğurtlar, eve sipariş edilen pis ve leziz fastfoodlar, ne etiyle yapıldığı belli olmayan köfteler yerine mis gibi sebzeler, meyveler, baklagiller, tahıllar, özenle alınmış etler, mevsiminde tüketilecek balıklar… Düzenli pişen ev yemeği, düzenli yapılacak olan mutfak alışverişi… Yoğun iş temposuna, eve geç saatte gelmelere rağmen oturtulması gereken bir beslenme düzeni. İş yerine de götürülecek olan yemekler için alınması gereken saklama/taşıma kapları… Sonra hemen diyetisyen randevusu, alınması gereken hamilelik ve çocuk bakımı kitapları… Öyle ya, bugüne kadar çocuklar ortama huzursuzluk veren gürültü kaynakları, ayak bağıydı benim için. Bunlar ne yer ne içer öğrenmek gerekirdi. 

İşte, bir üzüm çekirdeğinin güp güp güp güp atan kalp sesini duyuşumla başladı bu güzel serüven. Ona ilk bakışım, İLK MERHABA'mla...